Kobe en Dik ophalen
Zaterdag 1 juni
Om 9 uur opgestaan om samen met Leo naar Kobe te gaan. Dit keer moesten we eerst met de bus van 10.32 uur naar het station. Toen de bus rond die tijd aankwam, alles rijdt hier op tijd, stapten we al kletsend in. Op een bepaald moment dacht ik wel, we zouden er nu toch bijna moeten zijn en volgens mij heb ik dit nog niet eerder gezien maar ja het was erg druk in de bus dus kijk je al wat anders naar je omgeving. Op een bepaald moment kijkt Leo eens om zich heen, die zat aan de andere kant van het gangpad, en kijkt ook al verbaasd en vraagt aan mij, dit is toch bus 17? Tja, daar had ik eerlijk gezegd niet zo op gelet omdat er naast het cijfer ook Japanse tekens staan en die zeggen me niet zoveel. Leo is het toch maar ven aan de chauffeur gaan vragen en bleek dat we dus inderdaad verkeerd zaten. Snel bij volgende halte de bus uit en maar een taxi genomen naar station wat gelukkig ook weer niet zover weg was. Naar verhouding met het openbaar vervoer is de taxi hier wel duur. Een half uur later dan gepland dan toch nog op station aangekomen. Daar hebben we een soort TGV naar Kobe genomen die er maar een half uur over doet.
In Kobe zijn we eerst naar de Herb-Garden geweest een groot complex wat tegen de berg is aangebouwd. Om op die berg te komen kon je of lopen, waardoor je wel erg lang onderweg zou zijn naar boven of met een kabelbaan mijn allerergste vervoermiddel. Na even geaarzeld te hebben dan toch maar de kabelbaan genomen. Eenmaal onderweg wilde Leo een foto nemen van mij in de kabelbaan maar heeft dat 2 keer moeten doen omdat ik de eerste keer zo angstig/zielig keek. Daar moest ik dan wel weer zo om lachen zodat de 2de foto beter lukte. Ik moet wel toegeven dat eenmaal boven het uitzicht dit tochtje toch wel waard was ondanks het feit dat het nogal heiig was. Het huis wat boven op de berg staat en waar een mini museumpje een café, restaurant en een winkel in zat deed wel zeer Engels aan evenals de eerste borders soort Cottagestijl vooral het gedeelte met de rozen was geweldig. Prachtig in allerlei kleuren van donker naar licht in het rood, roze, geel en wit en dan die geuren echt overweldigend. Op deze manier wil ik ook wel een bed vol rozen in mijn tuin. Heb de naam van de persoon die ze gepoot heeft (ze heten allemaal hetzelfde hadden alleen een ander jaartal) dus ook maar op de foto gezet zodat ik dat thuis eens kan opzoeken. Daar kon je rustig een tijd gaan zitten wat we toch maar niet gedaan hadden want zo super veel tijd hadden we nu ook weer niet. Hierna zijn we via een kronkelweg naar beneden gelopen tot halverwege waar ook een stop is van de gondel. Onderweg hadden ze in verschillende bakken bloemen en kruiden gepoot waarvan toch zeker 80% procent je ook bij ons ziet. De bakken hadden ze dan weer in verschillende vormen gemaakt, soms als een soort rotstuin ingericht, soms met strakke lijnen dan weer heel vrij en van alles door elkaar. Een groot gedeelte bloeide omdat minstens de helft van de bakken nu waren ingedeeld in voorjaarsbloemen.
Hun serre was meer een enorm groot huis van glas. Ook hier was de Engelse invloed enorm groot. In het winkeltje kon je trouwens ook naast alle spullen die je gemiddeld in zo’n winkeltje ziet, de planten en zaden kopen die daar groeiden. Vele zakjes hadden weliswaar een Engelse naam maar de beschrijving was dan wel weer in het Japans. Tevens allerlei soorten zeep voornamelijk rozenzeep die waarschijnlijk voor een gedeelte van hun eigen rozen werden gemaakt omdat er made in Japan op stond. Onderweg een home made lavenijsje gekocht wat zeer smakelijk was.
Na de tuin uitgebreid bezichtigd te hebben zijn we op het midden station van de kabelbaan (Oostenrijks trouwens) weer ingestapt om verder Kobe te verkennen.
Daar zijn we uiteraard naar een van de tempels geweest. Kobe is bekend van zijn vele Sakebrouwerijen, wat ik niet lekker vind. Verder zijn de inwoners de grootste broodeters van Japan en staan ze bekend om allerlei soorten koek, taart en andere baksels. Daar hebben we bij er een van gekocht bij een stalletje. Het was een gevulde vis van deeg, gemaakt met een ouderwets soort wafelijzer die ze boven het vuur warm maken, met zoete aardappel als vulling erg lekker maar wel nogal machtig. Gelukkig konden we daar even lekker buiten op een bankje zitten. Inm
iddels was het al 6 uur geweest en hadden we helaas geen tijd meer om door China Town heen te lopen. Het avondprogramma bestond nog uit eten, haven by night en terug naar Osaka.
We begonnen bij het belangrijkste eten. Kobe is wereldwijd bekent om zijn Kobe Beef. Echt het is de meest heerlijke zachte voortreffelijk verrukkelijk smakende stuk biefstuk die je je maar kunt voorstellen. Zo lekker heb ik hem nog nooit gehad.
Leo was daar al een keer geweest en had toen een restaurant aanbevolen gekregen ook dit maal zijn we daar geweest. Restaurant is eigenlijk groot woord het was meer een huiskamer. Ze hadden alleen een bar waar je met maximaal 12 mensen aan kon zitten. Daar hebben we het menu genomen. Een van de gerechten was een salade met daar overheen het vel van naar ik meen tofu. Toen ik het zag, beetje bleekgeel, had ik zo mijn twijfels maar het smaakte beter dan verwacht. Een tussengerecht was gebakken groente, een onderdeel daarvan was de dikke wortel van een waterlelie (het gedeelte waar de stengels en bloemen uitkomen) ook dit smaakte erg lekker. Je kunt er alleen niet elke willekeurige waterlelie voor gebruiken. Hierna kregen we onze eerste soort biefstuk mmmmmm geserveerd met rauwkost en een heerlijke wasabi dip. Vervolgens een tussengerechtjes en wederom een soort biefstuk en alweer hoe saai orden schieten tekort dus mmmmmmmmm. Zelfs het dessert wat ze serveerden was uitstekend en dat kun je in Azië niet altijd zeggen. Ditmaal plaatselijke stukje kaastaart ijsbolletje kruimels van het een of ander en een beker groene, als in echt groen, thee. Kortom in zijn geheel een ervaring om niet te vergeten en om voor altijd verliefd te zijn op Kobe beef.
Hierna nog even langs de haven gewandeld met al zijn lichtjes om vervolgens naar het station te gaan voor onze trein naar Osaka airport daar hadden we vlakbij een hotel geboekt omdat we de volgende ochtend Dik van het vliegveld gingen ophalen.
Wij naar loket Leo bestel braaf in Japans 2 kaartjes het antwoord was er is geen trein morgenochtend. Het was toen 10 uur dus ook weer niet zo laat. Nog maar eens in Engels gevraagd misschien begreep hij dat niet, Engels begreep hij nog minder. Ok Leo noemt dichtstbijzijnde station op dat begreep hij ook niet want het antwoord was standaard morgenochtend. Waarschijnlijk ging er gewoon geen trein op dat tijdstip maar dat zullen ze dus nooit zo zeggen. Ok doe dan maar naar het voor voorlaatste station en joepie die ging wel. Eenmaal op het perron aangekomen is Leo het nog maar eens aan de stationschef gaan vragen en die vertelde tot welk station we konden gaan dat was er toch een verder dan waarvoor we het kaartje hadden gekocht. Geen probleem hier want dan betaal je op het station bij het naar buiten gaan gewoon bij, ze hebben hier overal van die poortjes waar je doorheen moet, anders kom je het station niet uit. Vanaf het station hebben we een taxi genomen naar ons hotel en rond 11 uur konden we eindelijk met de beentjes omhoog gaan zitten bijkomen.
Zondag 2 juni
We konden om 8 uur met de shuttle bus van het hotel naar het vliegveld dat was wel gemakkelijk. Dik kwam uiteindelijk pas rond half 10 naar buiten omdat het erg druk was. Ook hij werd door de douane gecontroleerd. Alvorens we de trein naar Kyoto namen hebben we eerst op het vliegveld wat thee gedronken en een kleine snack.
Vanaf nu slapen we in een hotel omdat Leo haar kamer niet zo groot is dat we daar met 3 kunnen slapen. Nadat we hadden ingecheckt zijn we wat gaan eten en daarna is Leo naar de universiteit gegaan en hebben Dik en ik de trein genomen naar Nara. Ik was daar al geweest maar een gedeelte van het tempelcomplex is zo bijzonder vanwege de grote beelden en omdat een gedeelte maar 6 weken per jaar open is, dat we Dik dat ook wilden laten zien. Naast de noord tempel die maar kort open is bleek vandaag dat ook de oostelijke tempel open was. Die was de vorige keer dicht dus kon ik ook nog iets nieuws zien. Deze langwerpige tempel is de derde van de Golden Halls op het Kofukuji complex. Deze naam krijgen ze vanwege de gouden beelden die er in staan en in het bijzonder het belangrijkste beeld.
De originele structuur van deze tempel is gebouwd door keizer Shomu in 726 voor zijn zieke vrouw om een snel herstel van de keizerin Gensho te bevorderen. Dat heeft goed gewerkt want ze heeft zelfs een aantal jaren langer geleefd dan de keizer zelf. Bij het hoofdaltaar staat de Yakushi triade een groep van drie beelden een soort goden. Een 2,6 m hoog beeld van Yakushi Nyorai, is de Boeddha van het rijk van de Lapis Lazuli een steensoort waaraan krachten worden toegewezen. Deze heer van het Oostelijk paradijs staat op een mooi bewerkt voetstuk en is van koper evenals de 2 beelden die daarnaast staan. Nikko Bosatsu en Gakko Bosatsu beide 3,2m hoog zijn vernoemd naar de zon en de maan waren de persoonlijke assistenten van Yakushi Nyorai om hem te helpen bij zijn werk voor het welzijn van alle schepselen ook zij waren van brons. Naast de triade stonden nog 7 andere beelden op het altaar deze waren allen uit hout gesneden. Zoals zoveel pagodes en tempels is ook deze tempel herhaaldelijk door brand verwoest en de huidige constructie is van 1415. Aan dit gebouw kun je duidelijk Chinese invloeden zien onder meer aan de vorm van de daken met de gebogen punten. Na deze bezichtiging zijn we doorgelopen naar het park voor de hele grote tempel. De herten negeerden we maar. Dik vond de grote tempel ook erg indrukwekkend. Rond sluitingstijd zijn we weer met de bus terug gegaan naar het station om daar de trein terug naar Kyoto te nemen.
Terug in ons hotel hebben we ons eerst wat opgefrist en zijn daarna wat gaan eten. Leo kon helaas niet mee-eten omdat ze nog erg druk was met haar medestudenten om iets af te maken voor een presentatie. Hierna is Dik gauw gaan slapen en ik heb nog wat geschreven.
Om 9 uur opgestaan om samen met Leo naar Kobe te gaan. Dit keer moesten we eerst met de bus van 10.32 uur naar het station. Toen de bus rond die tijd aankwam, alles rijdt hier op tijd, stapten we al kletsend in. Op een bepaald moment dacht ik wel, we zouden er nu toch bijna moeten zijn en volgens mij heb ik dit nog niet eerder gezien maar ja het was erg druk in de bus dus kijk je al wat anders naar je omgeving. Op een bepaald moment kijkt Leo eens om zich heen, die zat aan de andere kant van het gangpad, en kijkt ook al verbaasd en vraagt aan mij, dit is toch bus 17? Tja, daar had ik eerlijk gezegd niet zo op gelet omdat er naast het cijfer ook Japanse tekens staan en die zeggen me niet zoveel. Leo is het toch maar ven aan de chauffeur gaan vragen en bleek dat we dus inderdaad verkeerd zaten. Snel bij volgende halte de bus uit en maar een taxi genomen naar station wat gelukkig ook weer niet zover weg was. Naar verhouding met het openbaar vervoer is de taxi hier wel duur. Een half uur later dan gepland dan toch nog op station aangekomen. Daar hebben we een soort TGV naar Kobe genomen die er maar een half uur over doet.
In Kobe zijn we eerst naar de Herb-Garden geweest een groot complex wat tegen de berg is aangebouwd. Om op die berg te komen kon je of lopen, waardoor je wel erg lang onderweg zou zijn naar boven of met een kabelbaan mijn allerergste vervoermiddel. Na even geaarzeld te hebben dan toch maar de kabelbaan genomen. Eenmaal onderweg wilde Leo een foto nemen van mij in de kabelbaan maar heeft dat 2 keer moeten doen omdat ik de eerste keer zo angstig/zielig keek. Daar moest ik dan wel weer zo om lachen zodat de 2de foto beter lukte. Ik moet wel toegeven dat eenmaal boven het uitzicht dit tochtje toch wel waard was ondanks het feit dat het nogal heiig was. Het huis wat boven op de berg staat en waar een mini museumpje een café, restaurant en een winkel in zat deed wel zeer Engels aan evenals de eerste borders soort Cottagestijl vooral het gedeelte met de rozen was geweldig. Prachtig in allerlei kleuren van donker naar licht in het rood, roze, geel en wit en dan die geuren echt overweldigend. Op deze manier wil ik ook wel een bed vol rozen in mijn tuin. Heb de naam van de persoon die ze gepoot heeft (ze heten allemaal hetzelfde hadden alleen een ander jaartal) dus ook maar op de foto gezet zodat ik dat thuis eens kan opzoeken. Daar kon je rustig een tijd gaan zitten wat we toch maar niet gedaan hadden want zo super veel tijd hadden we nu ook weer niet. Hierna zijn we via een kronkelweg naar beneden gelopen tot halverwege waar ook een stop is van de gondel. Onderweg hadden ze in verschillende bakken bloemen en kruiden gepoot waarvan toch zeker 80% procent je ook bij ons ziet. De bakken hadden ze dan weer in verschillende vormen gemaakt, soms als een soort rotstuin ingericht, soms met strakke lijnen dan weer heel vrij en van alles door elkaar. Een groot gedeelte bloeide omdat minstens de helft van de bakken nu waren ingedeeld in voorjaarsbloemen.
Hun serre was meer een enorm groot huis van glas. Ook hier was de Engelse invloed enorm groot. In het winkeltje kon je trouwens ook naast alle spullen die je gemiddeld in zo’n winkeltje ziet, de planten en zaden kopen die daar groeiden. Vele zakjes hadden weliswaar een Engelse naam maar de beschrijving was dan wel weer in het Japans. Tevens allerlei soorten zeep voornamelijk rozenzeep die waarschijnlijk voor een gedeelte van hun eigen rozen werden gemaakt omdat er made in Japan op stond. Onderweg een home made lavenijsje gekocht wat zeer smakelijk was.
Na de tuin uitgebreid bezichtigd te hebben zijn we op het midden station van de kabelbaan (Oostenrijks trouwens) weer ingestapt om verder Kobe te verkennen.
Daar zijn we uiteraard naar een van de tempels geweest. Kobe is bekend van zijn vele Sakebrouwerijen, wat ik niet lekker vind. Verder zijn de inwoners de grootste broodeters van Japan en staan ze bekend om allerlei soorten koek, taart en andere baksels. Daar hebben we bij er een van gekocht bij een stalletje. Het was een gevulde vis van deeg, gemaakt met een ouderwets soort wafelijzer die ze boven het vuur warm maken, met zoete aardappel als vulling erg lekker maar wel nogal machtig. Gelukkig konden we daar even lekker buiten op een bankje zitten. Inm
iddels was het al 6 uur geweest en hadden we helaas geen tijd meer om door China Town heen te lopen. Het avondprogramma bestond nog uit eten, haven by night en terug naar Osaka.
We begonnen bij het belangrijkste eten. Kobe is wereldwijd bekent om zijn Kobe Beef. Echt het is de meest heerlijke zachte voortreffelijk verrukkelijk smakende stuk biefstuk die je je maar kunt voorstellen. Zo lekker heb ik hem nog nooit gehad.
Leo was daar al een keer geweest en had toen een restaurant aanbevolen gekregen ook dit maal zijn we daar geweest. Restaurant is eigenlijk groot woord het was meer een huiskamer. Ze hadden alleen een bar waar je met maximaal 12 mensen aan kon zitten. Daar hebben we het menu genomen. Een van de gerechten was een salade met daar overheen het vel van naar ik meen tofu. Toen ik het zag, beetje bleekgeel, had ik zo mijn twijfels maar het smaakte beter dan verwacht. Een tussengerecht was gebakken groente, een onderdeel daarvan was de dikke wortel van een waterlelie (het gedeelte waar de stengels en bloemen uitkomen) ook dit smaakte erg lekker. Je kunt er alleen niet elke willekeurige waterlelie voor gebruiken. Hierna kregen we onze eerste soort biefstuk mmmmmm geserveerd met rauwkost en een heerlijke wasabi dip. Vervolgens een tussengerechtjes en wederom een soort biefstuk en alweer hoe saai orden schieten tekort dus mmmmmmmmm. Zelfs het dessert wat ze serveerden was uitstekend en dat kun je in Azië niet altijd zeggen. Ditmaal plaatselijke stukje kaastaart ijsbolletje kruimels van het een of ander en een beker groene, als in echt groen, thee. Kortom in zijn geheel een ervaring om niet te vergeten en om voor altijd verliefd te zijn op Kobe beef.
Hierna nog even langs de haven gewandeld met al zijn lichtjes om vervolgens naar het station te gaan voor onze trein naar Osaka airport daar hadden we vlakbij een hotel geboekt omdat we de volgende ochtend Dik van het vliegveld gingen ophalen.
Wij naar loket Leo bestel braaf in Japans 2 kaartjes het antwoord was er is geen trein morgenochtend. Het was toen 10 uur dus ook weer niet zo laat. Nog maar eens in Engels gevraagd misschien begreep hij dat niet, Engels begreep hij nog minder. Ok Leo noemt dichtstbijzijnde station op dat begreep hij ook niet want het antwoord was standaard morgenochtend. Waarschijnlijk ging er gewoon geen trein op dat tijdstip maar dat zullen ze dus nooit zo zeggen. Ok doe dan maar naar het voor voorlaatste station en joepie die ging wel. Eenmaal op het perron aangekomen is Leo het nog maar eens aan de stationschef gaan vragen en die vertelde tot welk station we konden gaan dat was er toch een verder dan waarvoor we het kaartje hadden gekocht. Geen probleem hier want dan betaal je op het station bij het naar buiten gaan gewoon bij, ze hebben hier overal van die poortjes waar je doorheen moet, anders kom je het station niet uit. Vanaf het station hebben we een taxi genomen naar ons hotel en rond 11 uur konden we eindelijk met de beentjes omhoog gaan zitten bijkomen.
Zondag 2 juni
We konden om 8 uur met de shuttle bus van het hotel naar het vliegveld dat was wel gemakkelijk. Dik kwam uiteindelijk pas rond half 10 naar buiten omdat het erg druk was. Ook hij werd door de douane gecontroleerd. Alvorens we de trein naar Kyoto namen hebben we eerst op het vliegveld wat thee gedronken en een kleine snack.
Vanaf nu slapen we in een hotel omdat Leo haar kamer niet zo groot is dat we daar met 3 kunnen slapen. Nadat we hadden ingecheckt zijn we wat gaan eten en daarna is Leo naar de universiteit gegaan en hebben Dik en ik de trein genomen naar Nara. Ik was daar al geweest maar een gedeelte van het tempelcomplex is zo bijzonder vanwege de grote beelden en omdat een gedeelte maar 6 weken per jaar open is, dat we Dik dat ook wilden laten zien. Naast de noord tempel die maar kort open is bleek vandaag dat ook de oostelijke tempel open was. Die was de vorige keer dicht dus kon ik ook nog iets nieuws zien. Deze langwerpige tempel is de derde van de Golden Halls op het Kofukuji complex. Deze naam krijgen ze vanwege de gouden beelden die er in staan en in het bijzonder het belangrijkste beeld.
De originele structuur van deze tempel is gebouwd door keizer Shomu in 726 voor zijn zieke vrouw om een snel herstel van de keizerin Gensho te bevorderen. Dat heeft goed gewerkt want ze heeft zelfs een aantal jaren langer geleefd dan de keizer zelf. Bij het hoofdaltaar staat de Yakushi triade een groep van drie beelden een soort goden. Een 2,6 m hoog beeld van Yakushi Nyorai, is de Boeddha van het rijk van de Lapis Lazuli een steensoort waaraan krachten worden toegewezen. Deze heer van het Oostelijk paradijs staat op een mooi bewerkt voetstuk en is van koper evenals de 2 beelden die daarnaast staan. Nikko Bosatsu en Gakko Bosatsu beide 3,2m hoog zijn vernoemd naar de zon en de maan waren de persoonlijke assistenten van Yakushi Nyorai om hem te helpen bij zijn werk voor het welzijn van alle schepselen ook zij waren van brons. Naast de triade stonden nog 7 andere beelden op het altaar deze waren allen uit hout gesneden. Zoals zoveel pagodes en tempels is ook deze tempel herhaaldelijk door brand verwoest en de huidige constructie is van 1415. Aan dit gebouw kun je duidelijk Chinese invloeden zien onder meer aan de vorm van de daken met de gebogen punten. Na deze bezichtiging zijn we doorgelopen naar het park voor de hele grote tempel. De herten negeerden we maar. Dik vond de grote tempel ook erg indrukwekkend. Rond sluitingstijd zijn we weer met de bus terug gegaan naar het station om daar de trein terug naar Kyoto te nemen.
Terug in ons hotel hebben we ons eerst wat opgefrist en zijn daarna wat gaan eten. Leo kon helaas niet mee-eten omdat ze nog erg druk was met haar medestudenten om iets af te maken voor een presentatie. Hierna is Dik gauw gaan slapen en ik heb nog wat geschreven.
