Met Dik naar Nara

Maandag 3 juni
Vanmorgen kwam Leo om 8 uur mijn grote koffer brengen die nog op haar kamer stond omdat ze gisterenavond nog bezig was met haar werk voor de universiteit. Leo ging direct weer naar de uni en wij zijn na ons ontbijt met de bus op pad gegaan. Onze eerste doel was de Kinkanku-ji, het Gouden Paviljoen. Bij de bushalte waar je uitstapt staat een namaak Geisha die je een hand moet geven dat schijnt geluk te brengen tevens hebben we in het winkeltje wat erbij lag een paar cadeautjes en een magneetje gekocht. Toen we net aangekomen waren in het park werden door een groepje lagere school kinderen (10/11 jaar) staande gehouden met het verzoek om een praatje te houden. Er werd van alles gevraagd en we moesten op een kaart aantonen waar Nederland lag maar de kopie was zo verkleint dat het bijna niet te zien was. Vervolgens vroegen ze of we onze naam in hun schrift wilde schrijven en of ze een foto mochten maken. Op dat moment kwam de leraar in beeld die met de toestelletjes van de kinderen, zijn eigen en uiteraard ook de onze een foto maakte. We waren nog geen 2 stappen ver toen er nog een groepje aankwam en volgde hetzelfde ritueel, behalve de leraar die was er toen niet bij. Hierna zijn we heel snel doorgelopen naar de ingang en hebben de entree kaartjes gekocht.
Het Gouden Paviljoen is rond 1400 gebouwd door shogun Yoshimitsu die op zijn 37ste priester werd. Hij had beslist dat na zijn dood de villa als tempel gebruikt moest worden. De begane grond is in een klassieke stijl gebouwd, de 1ste verdieping is in de Japanse adel stijl gebouwd en de 2de verdieping is een meer Chinese stijl gebouwd. De bovenste 2 verdiepingen zijn aan de buitenkant volledig met bladgoud belegd. Boven op het dak staat een gouden Fenix. In 1950 is de villa in brand gestoken door een leerling priester waarom is niet duidelijk. In 1955 is de villa exact herbouwd vandaar de Fenix boven op het dak, uit as herrezen.
De tuin en het park rondom de villa is door de shogun zelf ontworpen in de bekende Japanse stijl. De tuin zelf moet Boeddha op aarde verbeelden, soort paradijstuin. Alle vormen lopen in elkaar over en vormen een geheel. Zo was er in midden in de vijver een klein eilandje aangelegd met daarop een aantal struiken en bomen gesnoeid in de bekende Bonsai vorm. De struiken en bomen die op de heuvel stonden, die aan de oever van het gehele meer grensden, vormden een in elkaar overlopend geheel en dat van verschillende kanten echt erg knap gedaan. Prachtige verschillende kleuren groen door elkaar met af en toe een toets rood ertussen.
Toen we aan kwamen lopen werden we eerst naar een uitkijkpunt aan de linkerkant van het pad opgestuurd. Pas daarna kon je de route volgen die door het grootste gedeelte van de tuin heen liep.
Achter het gouden paviljoen loopt het omhoog en kom je bij het theehuis langs.
Na dit bezoek zijn we naar een speciaal restaurant voor noedels geweest. Vanuit heel Kyoto komen ze met taxi’s om daar te eten. De noedels waren heerlijk alleen hadden wij de witte gekregen en moesten we eigenlijk de bruine hebben.
Wederom met de bus om aan ons tweede deel van de daguitstap te beginnen, de Chion-in tempel. Om daar te komen moest je eerst bij de toegangspoort zien te komen. Deze was te bereiken via een flink aantal traptreden en het was al zo warm. Eenmaal bij de poort aangekomen ziet hij er nog imposanter uit dan van beneden. Dat mag ook wel want met zijn 23 meter hoog is het wel de allergrootste houten poort van Japan. We hoefden voor de tempel niet te betalen want deze werd grondig gerestaureerd. De manier waarop is wel apart. Om de tempel heen is een apart gebouw gezet van golfplaten zo groot als een voetbalveld. De golfplaten zijn wel op een uiterst stevig en aardbevingsproeve stellage vastgemaakt. De inhoud van de tempel is in een ander tijdelijk onderkomen wat naast de tempel staat ondergebracht. We hebben een stukje gezien op film hoe ze de pannen stuk voor stuk van het dak afhalen het stof en ander vuil er vanaf vegen. Daarna worden de pannen gecontroleerd op gebreken. De goede pannen worden schoon gemaakt en apart gelegd. De kapotte dakpannen worden uiteraard weggedaan.
De planken van de toegangsbrug naar het heilige tempel gedeelte piepen als een vogeltje terwijl je eroverheen loopt. Zelfs als je heel voorzichtig op blote voeten of sokken loopt, je mag namelijk niet met je schoenen naar binnen, lukte het niet om zonder vogelgeluid de brug over te steken. Dit deden als soort vorm van inbraakalarm. Hoe ze dat voor elkaar kregen is ons een raadsel.
Er staat ook een grote klok bij de tempel die op oudjaarsavond 108 keer slaat. Dit staat voor de 108 zonden die de mens kan begaan.
Hierna zijn we het Maruyama park ingelopen naar de Yasaka schrijn. Het eerste stuk liepen we voornamelijk door de brandende zon, warm dus. Onderweg kwamen we uiteraard weer een vijver tegen waar dit keer een paar eenden in zwommen en vanaf toen konden we iets meer in de schaduw lopen. In de schrijn wonen 2 Shinto goden die beschermen tegen ziekte. Ik heb ze beide dus net zo vaak op de foto gezet dat ze er mooi op stonden wat ze vast wel heel lief vonden. Daarom heb ik ze ook maar om een portie gezondheid gevraagd. De twee beelden zijn in het jaar 869 tijdens een processie rondgedragen toen er een epidemie in de stad was of het geholpen heeft verteld het verhaal dan weer niet. Maar ja niet geprobeerd is altijd mis.
Vanaf de schrijn hebben we onze weg gezocht (zonder garantie) richting de Kiyomizu tempel. Dik had een kaart die erg onduidelijk was vandaar zijn uitspraak “ we moeten waarschijnlijk die kant op maar ik geef geen garantie”. Zo kom je in de smalle straatjes, meer steegjes, van oostelijk Gion oudste stadsdeel van Kyoto. De oude, vaak houten huizen, zijn hier bewaard gebleven omdat Gion door de rivier van de rest van Kyoto is gescheiden en daardoor niet afbrandde als de rest van Kyoto dat wel deed. Uiteindelijk bleek het toch allemaal ongeveer te kloppen want we liepen maar 1 keer een klein stukje mis. Dat was eigenlijk de schuld van een nog erg jonge Geisha die uit een steegje kwam samen met haar begeleidster. Het bleek het straatje te zijn wat we in moesten lopen. Toen de Geisha voorbij was heb ik een beetje stiekem een foto genomen van haar achterkant. Het hoort niet zo om ze van voren op de foto te zetten. Wij zijn dus het volgende steegje in en een rondje gelopen tot het begin van het eerste steegje dat perfect klopte met de Ishibe-Koji Lane op de foto uit ons Japan boekje. Volgens het boekje zijn daar discrete theehuisjes maar de meeste waren helaas dicht. Eindelijk toch nog ergens achteraf was er toch een open. Daar zijn we naar binnen gegaan en werden er niet alleen welkom geheten door de eigenaresse en haar moeder maar ook door 2 gasten die er zaten. 2 Toch al oudere dames in de traditionele klederdracht de Kimono met bijpassende slippers. Een van de dames sprak vrij goed Engels (bijzonder voor die leeftijd) en begon een aantal dingen te vragen, waar we vandaan kwamen, wat we al hadden gezien en wat we nog graag wilden zien. Tevens raadde ze ons de koffie aan want die was er overheerlijk. Tja, dan toch eerst maar een kop koffie genomen voordat we thee bestelden. Op haar beurt vertelde zij dat ze een Thee ceremonie lerares was. Tevens dat ze al een aantal keren naar Nederland was geweest om er het een en ander te bezoeken. Ze hield van reizen en binnenkort ging ze haar dochter weer bezoeken in New York. Ik heb toen maar gevraagd of ik een foto van ze mocht maken maar zij vond dat we er beide bij moesten komen zitten en dan maakte haar oudere vriendin die achter de bar stond maar een foto. De eerste foto werd gemaakt maar de dame vond die toch niet zo goed want er stonden bloemen op. Het gevolg was dat de dochter van de vrouw de foto moest nemen. Vervolgens werden de spullen op tafel resoluut aan de kant geschoven zodat de foto opnieuw gemaakt kon worden.  Deze keer was ie wel naar haar zin. Het was duidelijk een dame van klasse die weet wat ze wil en hoe ze iets voor elkaar moet krijgen. Hierna gingen zij en haar vriendin helaas direct weg want ik had willen vragen of ze nog steeds theeceremonies gaf.
Na onze theepauze hebben ook wij onze weg vervolgd en een omweg gemaakt via Ryozen Kannon, een 24 m hoge Boeddha figuur, nou ja Kannon is de godin van de vrede dus misschien was zij het wel. Vervolgens 2 winkelstraatjes gevolgd die tegenwoordig beschermd gebied zijn. De straatjes zijn geplaveid met soort flagstones, het ene straatje heette Ninenzaka wat letterlijk tweejaarhelling betekent, en het andere straatje heette Sannenzaka wat driejaarhelling betekent. Wanneer je in die straatjes uitglijd heb je of 2 of 3 jaar pech. Wij hebben dus erg voorzichtig gelopen en zijn gelukkig geen van tweeën gevallen of uitgegleden of dat kwam omdat we ook iets in die straatjes gekocht hebben weten we natuurlijk niet. Maar het staat natuurlijk wel raar als je de klanten laat vallen. 
Hebben daar paar heerlijke koeken gekocht om als snack even op te eten. Het lijkt op de Japanse zoutjes maar dan groter en veel lekkerder. Om onze weg te vervolgen moesten we eigenlijk verder omhoog maar het was al bijna half zes. Van de trap die we op moesten naar de Kiyomizu tempel kwam er een hele meute ons tegemoet. De tempel ging kennelijk dicht dus zijn we maar omgekeerd en hebben voor thuis nog wat koeken opgehaald. Terwijl we richting bushalte liepen (strompelen was beter van toepassing wat mij betreft) hebben we voor Japans toeristje gespeeld, en nog snel de Yasaka Pagode, een overblijfsel van een Boeddhistische tempel, meegepakt (niet letterlijk) er een foto van gemaakt en weer doorgelopen. Onderweg kwamen we een fietsenstalling tegen waar een bordje bijhing verboden fietsen te parkeren. Waarschijnlijk kon niemand dat lezen 
’s Avonds gingen we in het Kyoto Tower restaurant eten. Het kostte alleen nogal wat moeite om dat voor elkaar te krijgen. Beneden bij de lift hadden we op een aantal affiches de menu’s gezien en een daarvan leek ons wel erg lekker. Aangekomen bij het restaurant werden we zoals gewoonlijk in het Japans welkom geheten, wij netjes in het Engels geantwoord dat we graag met zijn tweetjes wilden eten. We werden aangekeken alsof we van mars kwamen want dat begrepen ze niet. Bleek dus dat niemand Engels sprak. Klein detail de Kyoto Tower is het boegbeeld van de stad en er zit een 5***** hotel in. Werden we bij het buffetrestaurant neergezet op zich zag dat er ook prima uit maar wij hadden nu eenmaal iets anders in ons hoofd en werden toch een beetje raar behandeld. Fout dus zeker dit keer we waren moe en hadden eigenlijk wel trek in iets bijzonders na een hele dag rondgelopen te hebben. Na een aantal maal met handen en voeten uitgelegd wat we gezien hadden de cijfers op tafel geschreven (met de hand dus niet met pen) was er eindelijk eentje die begreep wat we wilden. Werden toen meegesleept naar het lege a la carte gedeelte  Alle tafels waren gedekt maar die werden terwijl we ons eten kregen langzaam maar zeker weer afgeruimd. Bij elk gerechtje wat ons werd voorgezet werd de kaart er bij gehaald en wees de hoofdkelner aan wat we te eten kregen. (was geen sterrenrestaurant of zo) Op het menu stond ook brood vermeld maar dat was hij vergeten dus hebben we daar maar om gevraagd dat kwam hij uiteindelijk twee keer brengen. Om het water hebben we ook maar een keer extra gevraagd wat eigenlijk wel bijzonder is want in elk restaurant of tentje waar je gaat zitten om iets te nuttigen beginnen ze met je een glas water te geven. Even over negen werd gelijk met het dessert de koffie en thee gebracht evenals de rekening want ze gingen sluiten. Ik mijn visakaart dan maar vast gegeven, kwam het meisje even later weer terug (want de hoofdkelner was naar huis gegaan) met de mededeling Card is not use. Goed dan maar een ander kaart gegeven even later kwam ze weer terug met Card is not use. Mmm beetje raar allemaal toen we ons dessert, de koffie en thee ophadden is Dik maar meegelopen met zijn Visa kaart en tja als je de pincode invoert doet hij het wel. Dat woord kende ze niet in het Engels.
Rond 11 uur kwam Leo nog even langs om gezellig wat bij te kletsen daarna heerlijk gaan slapen.